Ευρυζωνικότητα και ευρύτητα πνεύματος
Παρακολούθησα πριν λίγες ώρες τις πρωινές ομιλίες του συνεδρίου της ΕΕΤΤ. Ο στόχος του συνεδρίου είναι να προωθήσει το νέο σχέδιο ανάπτυξης των ευρυζωνικών δικτύων, που βασίζεται στο να φτάσουν οπτικές ίνες ως τα σπίτια. Για όσους είναι μακριά απ' την τεχνολογία αξίζει να ειπωθούν δυο λόγια: Ένα τέτοιο σχέδιο είναι δύσκολο όχι τόσο γιατί κοστίζουν οι οπτικές ίνες ή άλλα παρελκόμενα της σύγχρονης τεχνολογίας, όσο γιατί κοστίζει το μέρος που απαιτεί "χαμηλή" τεχνολογία, δηλαδή σκάψιμο των δρόμων για να περάσουν οι ίνες.
Πριν μπω στο κύριο θέμα, θα ήθελα να σχολιάσω ένα περίεργο φαινόμενο που συμβαίνει στα συνέδρια της ΕΕΤΤ. Μπορεί βεβαίως αυτό το φαινόμενο να έχει μια εντελώς λογική εξήγηση, την οποία θα μπορούσαν να μας δώσουν οι αρμόδιοι της εν λόγω αρχής, αλλά τα εσωτερικά του ελληνικού κράτους και των αρχών του δεν είναι υποχρεωμένοι να τα υφίστανται όσοι παρακολουθούν τέτοια συνέδρια, μιας και κατά τεκμήριο είναι άνθρωποι που η ωριαία απασχόλησή τους (και η αντίστοιχη απώλεια χρόνου) είναι ακριβότερη του μέσου όρου. Αναφέρομαι βεβαίως στην πάγια συνήθεια να προηγούνται των τεχνικών ομιλιών "χαιρετισμοί" και ευλογίες όλων των κομμάτων, μέσω εκπροσώπων τους φυσικά. Πρόκειται για μια γραφικότητα, που γίνεται μεγαλύτερη όταν ορισμένοι εκπρόσωποι ξεφεύγουν από τα όρια χρόνου ενός χαιρετισμού και διατυπώνουν (τις ίδιες κάθε χρόνο) αναλύσεις από ... κομματική σκοπιά. Αν τα κόμματα έχουν να προσφέρουν σχετικές τεχνικο-πολιτικο-οικονομικές αναλύσεις, για να μην το αποκλείσουμε κι αυτό αξιωματικά, ας αξιολογηθούν μαζί μ' όλες τις άλλες κι ας μπουν στην βάσανο των αυτών κριτηρίων με όλες τις άλλες. Αλλά το βάσανο των μεν επανερχομένων συνέδρων είναι ότι ακούνε τα ίδια και τα ίδια εν πολλοίς γραφικά, των δε νέων και ενδεχομένως εκ του εξωτερικού είναι ότι υφίστανται μια ακόμη ελληνική νουβωτέ.
Η κατάσταση αυτή μου θυμίζει μια ομιλία που είχε δώσει στο Πανεπιστήμιο Κρήτης ο διάσημος θεωρητικός φυσικός Hawking. Η ομιλία γινόταν σε μια κατάμεστη αίθουσα, ενώ έξω από αυτήν είχαν στηθεί γιγαντο-οθόνες για όσους δεν κατάφεραν να μπουν εκεί. Κοντολογής είχαν συγκεντρωθεί όσοι θα μαζεύονταν σε ροκ συναυλία, κι αυτό είναι προς τιμήν της νεολαίας μας. Εκείνο που δεν είναι προς τιμήν των διοργανωτών, κατά τεκμήριο πιο ηλικιωμένων, είναι ότι είχαν παραχωρίσει πολλές απ' τις πρώτες σειρές καθισμάτων σε ανώτερους κληρικούς, σε δημάρχους και σε ποικίλους άλλους αξιωματούχους του κράτους που ούτε ενδιαφέρον είχαν για την ομιλία ούτε καταλάβαιναν καλά καλά ποιο ήταν το θέμα της, κι αυτό ήταν ολοφάνερο απ' τις αντιδράσεις τους. Εδώ βεβαίως η κατάσταση είναι κάπως αντίστροφη απ' την προηγούμενη, αλλά παραμένει η δυσαρμονία ομιλητών και ακροατών για λόγους "ελληνικούς".
Πάω τώρα στο κύριο θέμα, πώς δηλαδή θα προωθηθεί η ευρυζωνικότητα στην Ελλάδα του ΔΝΤ (γνωστή παλαιότερα και ως Ψωροκώσταινα για λόγους που δυστυχώς αντέχουν στο χρόνο). Το πρόβλημα θυμίζει από πολλές πλευρές εκείνο του ΟΣΕ. Όλες οι αναπτυγμένες χώρες χρειάζονται σιδηροδρομικό δίκτυο, το οποίο είναι πασίγνωστο πως αποτελεί πολύ ακριβή επένδυση που περιμένεις να την αποσβέσεις σε πολλά χρόνια. Αλλά απ' την επένδυση αυτή μια χώρα με βιομηχανία δε μπορεί να παραιτηθεί, επειδή οι μεταφορές είναι αναπόσπαστο κομμάτι των υποδομών που θα τη στηρίξουν. Το ερώτημα τώρα βεβαίως είναι πώς λύνουμε το αντίστοιχο πρόβλημα στην Ελλάδα. Στην περίπτωση του ΟΣΕ το πρόβλημα είναι "λυμένο", όπως δείχνουν τα αποτελέσματα.
Βεβαίως για τη λεγόμενη "πρόσβαση νέας γενιάς" θα υπάρξουν μελέτες, κι ας ελπίσουμε ότι θα είναι σοβαρές. Δεν μπορώ όμως να μη μπω στον πειρασμό να διηγηθώ ένα παλιό ανέκδοτο, όχι τόσο γιατί είναι αστείο (που δεν είναι), αλλά γιατί είναι από κείνα που έχουν μια βαθύτερη αλήθεια και η ζωή μας τα θυμίζει κάθε τόσο.
Ένας επιχειρηματίας που κατασκεύαζε ραπτομηχανές έλαβε μια μέρα ένα γράμμα από μια ιεραποστολή σε μια απομονωμένη περιοχή της Αφρικής, που τον παρακαλούσε να στείλει μια ραπτομηχανή. Μολονότι είδε το αίτημα με σκεπτικισμό, επειδή θεωρούσε ότι οι τοπικοί πληθυσμοί δε χρησιμοποιούσαν πολύ το ύφασμα, έστειλε σαν καλός χριστιανός ένα κομμάτι. Μερικούς μήνες αργότερα ήρθαν απ' το ίδιο μέρος παραγγελίες, ύστερα κι άλλες παραγγελίες. Η περιέργειά του αυξανόταν να δει πώς είχε εξελιχθεί η τοπική μόδα στο ντύσιμο εξ αιτίας των μηχανών του κι έτσι αποφάσισε να πάει ο ίδιος να δει τις εξελίξεις. Όταν έφτασε είδε τους πρώτους κατοίκους που τον υποδέχτηκαν μαζί με τους ιεραπόστολους περίπου γυμνούς και ρώτησε τους δεύτερους τι τέλος πάντων συμβαίνει και πώς αξιοποιούνται οι ραπτομηχανές. "Δεν είστε αρκετά παρατηρητικός", του είπε ο ένας εκ των ιεραποστόλων. "Αλλιώς θα είχατε δει όλα αυτά τα πρωτότυπα σκουλαρίκια και τα άλλα κοσμήματα που κρέμονται απ' τις μύτες κι άλλα σημεία του σώματος. Οι μηχανές σας διαλύονται και τα μέρη τους αξιοποιούνται στη διακόσμηση σωμάτων και καλυβιών."
Με δυο λόγια, η τεχνολογία αξιοποιείται και μπορεί να αποσβεσθεί εκεί που τη χρειάζονται, κι αυτό προϋποθέτει ένα ήδη υψηλό επίπεδο οργάνωσης. Αλλού στην καλύτερη περίπτωση γίνεται σκουλαρίκια.
Πριν μπω στο κύριο θέμα, θα ήθελα να σχολιάσω ένα περίεργο φαινόμενο που συμβαίνει στα συνέδρια της ΕΕΤΤ. Μπορεί βεβαίως αυτό το φαινόμενο να έχει μια εντελώς λογική εξήγηση, την οποία θα μπορούσαν να μας δώσουν οι αρμόδιοι της εν λόγω αρχής, αλλά τα εσωτερικά του ελληνικού κράτους και των αρχών του δεν είναι υποχρεωμένοι να τα υφίστανται όσοι παρακολουθούν τέτοια συνέδρια, μιας και κατά τεκμήριο είναι άνθρωποι που η ωριαία απασχόλησή τους (και η αντίστοιχη απώλεια χρόνου) είναι ακριβότερη του μέσου όρου. Αναφέρομαι βεβαίως στην πάγια συνήθεια να προηγούνται των τεχνικών ομιλιών "χαιρετισμοί" και ευλογίες όλων των κομμάτων, μέσω εκπροσώπων τους φυσικά. Πρόκειται για μια γραφικότητα, που γίνεται μεγαλύτερη όταν ορισμένοι εκπρόσωποι ξεφεύγουν από τα όρια χρόνου ενός χαιρετισμού και διατυπώνουν (τις ίδιες κάθε χρόνο) αναλύσεις από ... κομματική σκοπιά. Αν τα κόμματα έχουν να προσφέρουν σχετικές τεχνικο-πολιτικο-οικονομικές αναλύσεις, για να μην το αποκλείσουμε κι αυτό αξιωματικά, ας αξιολογηθούν μαζί μ' όλες τις άλλες κι ας μπουν στην βάσανο των αυτών κριτηρίων με όλες τις άλλες. Αλλά το βάσανο των μεν επανερχομένων συνέδρων είναι ότι ακούνε τα ίδια και τα ίδια εν πολλοίς γραφικά, των δε νέων και ενδεχομένως εκ του εξωτερικού είναι ότι υφίστανται μια ακόμη ελληνική νουβωτέ.
Η κατάσταση αυτή μου θυμίζει μια ομιλία που είχε δώσει στο Πανεπιστήμιο Κρήτης ο διάσημος θεωρητικός φυσικός Hawking. Η ομιλία γινόταν σε μια κατάμεστη αίθουσα, ενώ έξω από αυτήν είχαν στηθεί γιγαντο-οθόνες για όσους δεν κατάφεραν να μπουν εκεί. Κοντολογής είχαν συγκεντρωθεί όσοι θα μαζεύονταν σε ροκ συναυλία, κι αυτό είναι προς τιμήν της νεολαίας μας. Εκείνο που δεν είναι προς τιμήν των διοργανωτών, κατά τεκμήριο πιο ηλικιωμένων, είναι ότι είχαν παραχωρίσει πολλές απ' τις πρώτες σειρές καθισμάτων σε ανώτερους κληρικούς, σε δημάρχους και σε ποικίλους άλλους αξιωματούχους του κράτους που ούτε ενδιαφέρον είχαν για την ομιλία ούτε καταλάβαιναν καλά καλά ποιο ήταν το θέμα της, κι αυτό ήταν ολοφάνερο απ' τις αντιδράσεις τους. Εδώ βεβαίως η κατάσταση είναι κάπως αντίστροφη απ' την προηγούμενη, αλλά παραμένει η δυσαρμονία ομιλητών και ακροατών για λόγους "ελληνικούς".
Πάω τώρα στο κύριο θέμα, πώς δηλαδή θα προωθηθεί η ευρυζωνικότητα στην Ελλάδα του ΔΝΤ (γνωστή παλαιότερα και ως Ψωροκώσταινα για λόγους που δυστυχώς αντέχουν στο χρόνο). Το πρόβλημα θυμίζει από πολλές πλευρές εκείνο του ΟΣΕ. Όλες οι αναπτυγμένες χώρες χρειάζονται σιδηροδρομικό δίκτυο, το οποίο είναι πασίγνωστο πως αποτελεί πολύ ακριβή επένδυση που περιμένεις να την αποσβέσεις σε πολλά χρόνια. Αλλά απ' την επένδυση αυτή μια χώρα με βιομηχανία δε μπορεί να παραιτηθεί, επειδή οι μεταφορές είναι αναπόσπαστο κομμάτι των υποδομών που θα τη στηρίξουν. Το ερώτημα τώρα βεβαίως είναι πώς λύνουμε το αντίστοιχο πρόβλημα στην Ελλάδα. Στην περίπτωση του ΟΣΕ το πρόβλημα είναι "λυμένο", όπως δείχνουν τα αποτελέσματα.
Βεβαίως για τη λεγόμενη "πρόσβαση νέας γενιάς" θα υπάρξουν μελέτες, κι ας ελπίσουμε ότι θα είναι σοβαρές. Δεν μπορώ όμως να μη μπω στον πειρασμό να διηγηθώ ένα παλιό ανέκδοτο, όχι τόσο γιατί είναι αστείο (που δεν είναι), αλλά γιατί είναι από κείνα που έχουν μια βαθύτερη αλήθεια και η ζωή μας τα θυμίζει κάθε τόσο.
Ένας επιχειρηματίας που κατασκεύαζε ραπτομηχανές έλαβε μια μέρα ένα γράμμα από μια ιεραποστολή σε μια απομονωμένη περιοχή της Αφρικής, που τον παρακαλούσε να στείλει μια ραπτομηχανή. Μολονότι είδε το αίτημα με σκεπτικισμό, επειδή θεωρούσε ότι οι τοπικοί πληθυσμοί δε χρησιμοποιούσαν πολύ το ύφασμα, έστειλε σαν καλός χριστιανός ένα κομμάτι. Μερικούς μήνες αργότερα ήρθαν απ' το ίδιο μέρος παραγγελίες, ύστερα κι άλλες παραγγελίες. Η περιέργειά του αυξανόταν να δει πώς είχε εξελιχθεί η τοπική μόδα στο ντύσιμο εξ αιτίας των μηχανών του κι έτσι αποφάσισε να πάει ο ίδιος να δει τις εξελίξεις. Όταν έφτασε είδε τους πρώτους κατοίκους που τον υποδέχτηκαν μαζί με τους ιεραπόστολους περίπου γυμνούς και ρώτησε τους δεύτερους τι τέλος πάντων συμβαίνει και πώς αξιοποιούνται οι ραπτομηχανές. "Δεν είστε αρκετά παρατηρητικός", του είπε ο ένας εκ των ιεραποστόλων. "Αλλιώς θα είχατε δει όλα αυτά τα πρωτότυπα σκουλαρίκια και τα άλλα κοσμήματα που κρέμονται απ' τις μύτες κι άλλα σημεία του σώματος. Οι μηχανές σας διαλύονται και τα μέρη τους αξιοποιούνται στη διακόσμηση σωμάτων και καλυβιών."
Με δυο λόγια, η τεχνολογία αξιοποιείται και μπορεί να αποσβεσθεί εκεί που τη χρειάζονται, κι αυτό προϋποθέτει ένα ήδη υψηλό επίπεδο οργάνωσης. Αλλού στην καλύτερη περίπτωση γίνεται σκουλαρίκια.
Comments