Χαμένοι στην κοσμάρα μας
Υπάρχουν κάτι παιδάκια, δυο τριών ετών, που τους μιλάς και δε σου μιλάνε, που βρίσκονται εντελώς στο δικό τους κόσμο, που τα βλέπεις να είναι δοσμένα σε δραστηριότητες χωρίς καμμιά επικοινωνία με άλλα άτομα, αφοσιωμένα σ' ένα δικό τους κόσμο, "προγραμματισμένα" σα ρομπότ που εκτελούν ένα άγνωστο πρόγραμμα. Κι όμως αργότερα ξαφνικά ξυπνούν απ' το λήθαργο και γίνονται κανονικά μέλη της κοινωνίας.
Όχι όμως οι Νεοέλληνες.
Στην εθνική οδό Αθηνών Λαμίας στο ύψος χοντρικά της Κηφισιάς υπάρχει μια ταμπέλα που λέει "130". Ουδείς την προσέχει. Αν ήμασταν στην Αυστρία όλοι οι οδηγοί θα έσπευδαν να τροποποιήσουν την ταχύτητά τους σε κάτι ανάμεσα στο 125 και στο 130. Εδώ όλοι οδηγούν σαν να ήταν το όριο γύρω στα 100, δηλαδή ο μέσος όρος παραβιάζει το φανταστικό αυτό όριο τρέχοντας με 110, υπάρχουν οι συνήθεις αργοί που βρίσκονται στον κόσμο τους και πάνε με όσο τους έρθει στο κεφάλι, 60, 70, 80, καθώς και οι συνήθεις μάγκες γκαζοφονιάδες και υποψήφιοι φονιάδες που πάνε επίσης με όσο τους έρθει, δηλαδή με πάνω όριο τον ουρανό. Φυσικά με τέτοια διασπορά ταχυτήτων η εθνική οδός γίνεται ένα φονικό λούνα παρκ.
Κι αν η ταμπέλα αυτή είναι νέα και περνάει απαρατήρητη, στην Αττική οδό που οι ταμπέλες είναι εμπεδωμένες (θεωρητικά) και τις έχει φάει ο αγέρας κι η υγρασία ετών, ισχύουν λίγο ως πολύ τα ίδια: Όλοι τηρούν ένα φανταστικό όριο ταχύτητας. Π.χ. μετά τα διόδια από αεροδρόμιο, όπου το όριο είναι 120, ελάχιστοι νοιάζονται να κινηθούν κοντά στο όριο, η κατάσταση είναι πάλι σαν αυτή που περιέγραψα στην προηγούμενη παράγραφο.
Ομοίως στα σουπερμάρκετ ο καταναλωτής ελάχιστα προσέχει τις τιμές. Συνεχίζει να αγοράζει απ' το κοντινό στο ύψος της κεφαλής προνομιούχο ράφι, συνεχίζει να αγοράζει τις συνήθεις μάρκες που διαφημίζονται στην τηλεόραση, συνεχίζει να βοηθάει στη διατήρηση του ελληνικού παραδόξου των τιμών, δηλαδή ενός επιπέδου πιο ψηλού απ' τη Γερμανία και την Αγγλία ενώ παίρνει μισθούς της πλάκας. Χουβαρντάς ο Έλληνας (ή απλώς κορόιδο;).
Στα καλοκαιρινά μπαράκια η μπύρα 4-7 Ευρώ και οι μαγαζάτορες στη λογική του μήνα που θρέφει τους έντεκα. Στην ισπανική λουτρόπολη Χιχόν δυο μπύρες, μια πατατοσαλάτα, ένας καφές, σύνολο τέσσερα Ευρώ. Ξενοδόχοι και λοιποί περί τον εν Ελλάδι τουρισμό επιχειρηματίες ολοφύρονται για την πτώση της πελατείας εκ του εξωτερικού. Μα οι άλλοι δεν είναι ούτε στραβοί, ούτε κορόιδα.
Στα ποδηλατάδικα των ΒΠ και των ΝΠ το φτηνότερο ποδήλατο, δηλαδή ένα υποτιθέμενο παγκοσμίως φτηνό μέσο μεταφοράς, αρχίζει απ' τα 300 Ευρώ. Σου λέει, τώρα γίνονται ποδηλατόδρομοι (ας μη σχολιάσω πώς), τα ποδήλατα μπαίνουν στη μόδα, τα κορόιδα θα νομίσουν πως αυτή είναι η αγορά. Στην επαρχία αγόρασα αξιοπρεπέστατο ποδήλατο με 130, που δεν έπαθε καμμιά βλάβη, που είχε τον συνήθη εξοπλισμό. Βρήκα στην αποθήκη μου ένα παλιότερο, του άλλαξα λάστιχα, το 'πλυνα, και κοροϊδεύω τους ποδηλατέμπορους. Αλλά σε λίγο λογικά θα μπουν σύντομα στο νόημα οι Κινέζοι και μαζί με τα μπλουζάκια θα πουλάνε ποδήλατα.
Ας μη μιλήσω και για τα πανεπιστήμια και θίξω οικεία κακά.
Βεβαίως όλες αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι τυχαίες, οι Έλληνες δεν έχουν (ελπίζω) κάποιο ειδικό γονίδιο που τους κάνει αυτιστικούς. Κάποιοι μας έμαθαν να συμπεριφερόμαστε έτσι. Υπάρχουν βαθύτεροι κοινωνικοί και ιστορικοί λόγοι που κάνουν τους μηχανισμούς της κοινωνίας μας τέτοιους που είναι. Αλλά πόσα χρόνια εκπαίδευσης και συμβίωσης με μη τριτοκοσμικές χώρες μας χρειάζονται για να προσαρμοστούμε; Είμαστε στη ρημάδα την ΕΕ, με τα καλά της και τα κακά της, κάμποσες δεκαετίες ή δεν είμαστε; Πόσα χρόνια μάθησης χρειάζεται ο πίθηκος;
Όχι όμως οι Νεοέλληνες.
Στην εθνική οδό Αθηνών Λαμίας στο ύψος χοντρικά της Κηφισιάς υπάρχει μια ταμπέλα που λέει "130". Ουδείς την προσέχει. Αν ήμασταν στην Αυστρία όλοι οι οδηγοί θα έσπευδαν να τροποποιήσουν την ταχύτητά τους σε κάτι ανάμεσα στο 125 και στο 130. Εδώ όλοι οδηγούν σαν να ήταν το όριο γύρω στα 100, δηλαδή ο μέσος όρος παραβιάζει το φανταστικό αυτό όριο τρέχοντας με 110, υπάρχουν οι συνήθεις αργοί που βρίσκονται στον κόσμο τους και πάνε με όσο τους έρθει στο κεφάλι, 60, 70, 80, καθώς και οι συνήθεις μάγκες γκαζοφονιάδες και υποψήφιοι φονιάδες που πάνε επίσης με όσο τους έρθει, δηλαδή με πάνω όριο τον ουρανό. Φυσικά με τέτοια διασπορά ταχυτήτων η εθνική οδός γίνεται ένα φονικό λούνα παρκ.
Κι αν η ταμπέλα αυτή είναι νέα και περνάει απαρατήρητη, στην Αττική οδό που οι ταμπέλες είναι εμπεδωμένες (θεωρητικά) και τις έχει φάει ο αγέρας κι η υγρασία ετών, ισχύουν λίγο ως πολύ τα ίδια: Όλοι τηρούν ένα φανταστικό όριο ταχύτητας. Π.χ. μετά τα διόδια από αεροδρόμιο, όπου το όριο είναι 120, ελάχιστοι νοιάζονται να κινηθούν κοντά στο όριο, η κατάσταση είναι πάλι σαν αυτή που περιέγραψα στην προηγούμενη παράγραφο.
Ομοίως στα σουπερμάρκετ ο καταναλωτής ελάχιστα προσέχει τις τιμές. Συνεχίζει να αγοράζει απ' το κοντινό στο ύψος της κεφαλής προνομιούχο ράφι, συνεχίζει να αγοράζει τις συνήθεις μάρκες που διαφημίζονται στην τηλεόραση, συνεχίζει να βοηθάει στη διατήρηση του ελληνικού παραδόξου των τιμών, δηλαδή ενός επιπέδου πιο ψηλού απ' τη Γερμανία και την Αγγλία ενώ παίρνει μισθούς της πλάκας. Χουβαρντάς ο Έλληνας (ή απλώς κορόιδο;).
Στα καλοκαιρινά μπαράκια η μπύρα 4-7 Ευρώ και οι μαγαζάτορες στη λογική του μήνα που θρέφει τους έντεκα. Στην ισπανική λουτρόπολη Χιχόν δυο μπύρες, μια πατατοσαλάτα, ένας καφές, σύνολο τέσσερα Ευρώ. Ξενοδόχοι και λοιποί περί τον εν Ελλάδι τουρισμό επιχειρηματίες ολοφύρονται για την πτώση της πελατείας εκ του εξωτερικού. Μα οι άλλοι δεν είναι ούτε στραβοί, ούτε κορόιδα.
Στα ποδηλατάδικα των ΒΠ και των ΝΠ το φτηνότερο ποδήλατο, δηλαδή ένα υποτιθέμενο παγκοσμίως φτηνό μέσο μεταφοράς, αρχίζει απ' τα 300 Ευρώ. Σου λέει, τώρα γίνονται ποδηλατόδρομοι (ας μη σχολιάσω πώς), τα ποδήλατα μπαίνουν στη μόδα, τα κορόιδα θα νομίσουν πως αυτή είναι η αγορά. Στην επαρχία αγόρασα αξιοπρεπέστατο ποδήλατο με 130, που δεν έπαθε καμμιά βλάβη, που είχε τον συνήθη εξοπλισμό. Βρήκα στην αποθήκη μου ένα παλιότερο, του άλλαξα λάστιχα, το 'πλυνα, και κοροϊδεύω τους ποδηλατέμπορους. Αλλά σε λίγο λογικά θα μπουν σύντομα στο νόημα οι Κινέζοι και μαζί με τα μπλουζάκια θα πουλάνε ποδήλατα.
Ας μη μιλήσω και για τα πανεπιστήμια και θίξω οικεία κακά.
Βεβαίως όλες αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι τυχαίες, οι Έλληνες δεν έχουν (ελπίζω) κάποιο ειδικό γονίδιο που τους κάνει αυτιστικούς. Κάποιοι μας έμαθαν να συμπεριφερόμαστε έτσι. Υπάρχουν βαθύτεροι κοινωνικοί και ιστορικοί λόγοι που κάνουν τους μηχανισμούς της κοινωνίας μας τέτοιους που είναι. Αλλά πόσα χρόνια εκπαίδευσης και συμβίωσης με μη τριτοκοσμικές χώρες μας χρειάζονται για να προσαρμοστούμε; Είμαστε στη ρημάδα την ΕΕ, με τα καλά της και τα κακά της, κάμποσες δεκαετίες ή δεν είμαστε; Πόσα χρόνια μάθησης χρειάζεται ο πίθηκος;
Comments