Το κάπνισμα στη Μπανανία
Η Μπανανία υπέγραψε μια διεθνή συνθήκη για την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Γιατί την υπέγραψε; Μολονότι όλοι κατά βάθος γνωρίζουν ότι ανήκει στον τρίτο κόσμο, οι πολίτες της δε θέλουν να χωνέψουν αυτή την απλή αλήθεια. Αν μιλήσεις στους τελευταίους θα σου που ότι είναι τόσο πολιτισμένοι όσο οι Δανοί και οι Σουηδοί, αν όχι και καλυτερότεροι, οι δε πολιτικοί της κάνουν κινήσεις βιτρίνας, με τις οποίες προσπαθούν να παραστήσουν ότι η χώρα αυτή έχει κάτι κοινό με τις αναπτυγμένες χώρες. Δεν είχαν το θάρρος να παραδεχτούν ότι η χώρα τους είναι κατά βάση στο ίδιο κλαμπ με ορισμένες χώρες όπου το κάπνισμα είναι εθνική πληγή, αλλά τουλάχιστον έχουν την αξιοπρέπεια να μη υπογράφουν συνθήκες που δε θα κατάφερναν να εφαρμόσουν. "Μαφία, τζόγος και τσιγάρο πάνε πάντα μαζί στο Λας Βέγκας", αλλά στην περίπτωση αυτή φαίνεται ότι το κακό περιορίζεται σε μια νησίδα.
Τα μέτρα που παίρνονται βέβαια στη Μπανανία έχουν συνήθως την ίδια κατάληξη: Όχι μόνο δεν τηρούνται με συνέπεια, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι χειρότερο απ' αυτό πριν την υποτιθέμενη λήψη μέτρων. Τον πρώτο καιρό που κρατούσε η απαγόρευση του καπνίσματος κάμποσοι υπάλληλοι, κυρίως δημόσιοι, εξαφανίζονταν απ' τη θέση τους για να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για κάπνισμα, που είναι ειδικά στη Μπανανία τόσο αδήριτη όσο π.χ. η ανάγκη αφόδευσης. Έτσι το έτσι κι αλλιώς αδύναμο ωράριο κάμποσων δημόσιων υπηρεσιών έγινε ακόμη πιο αδύναμο.
Αλλά στη Μπανανία το κλίμα είναι πολύ πιο θερμό απ' ότι π.χ. στη Φινλανδία, αλλιώς δε θα 'βγαιναν οι μπανάνες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένας ήπιος χειμώνας. Όσο λοιπόν ήταν ο καιρός καλοκαιρινός όλοι στα καφέ ήταν χαρούμενοι, και κυρίως οι καφετζήδες, επειδή οι κατά πλειοψηφία χαρμάνηδες πελάτες μπορούσαν να κάθονται έξω, όπου το κάπνισμα επιτρεπόταν. Μόλις όμως η θερμοκρασία έπεσε κάτω απ' το δεκαπέντε, κι άρχισαν να αραιώνουν πρώτοι οι πιο ηλικιωμένοι, οι καταστηματάρχες κήρυξαν την ... "επανάσταση" ενάντια στο μπανανικό κράτος, το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι μια ωχρή απομίμηση (κοινώς μαϊμουδιά) των κρατικών δομών των αναπτυγμένων χωρών. Έτσι λοιπόν ξαφνικά οι καφετζήδες έγιναν αντικρατιστές κι επαναστάτες, και φαίνονται έτοιμοι να επισημοποιήσουν την αντικρατική τους πάλη ιδρύοντας το Coffee Party, αντιγράφοντας (κατ' όνομα) το γνωστό στο Νέο Κόσμο Tea Party.
Στο μεταξύ η πρώτη φάση της, έστω ελλειμματικής, εφαρμογής του αντικαπνιστικού νόμου, ώθησε τα καφέ να φέρουν τους καπνιστές στους εξωτερικούς χώρους ή, ελλείψει των τελευταίων, στην έξω πλευρά των μαγαζιών, απ' όπου αφαιρούσαν τις τζαμαρίες ή άνοιγαν τα παράθυρα για να ικανοποιήσουν δήθεν τις απαιτήσεις του νόμου για αερισμό. Στα περισσότερα βέβαια μαγαζιά, με την ανοχή του "κράτους", υπάρχει στην πλευρά της πρόσοψής τους ένας χώρος που μεταμφιέζεται πότε σε ανοιχτό και πότε σε κλειστό, κάτι δηλαδή σαν καμπριολέ, αλλά τέλος πάντων αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Τώρα όμως, μετεπαναστατικώς, οι καπνιστές κατοχύρωσαν αυτή την εξώτερη πλευρά (εξωτερική ή όχι) με την καλύτερη θέα, και τα τασάκια αρχίζουν απ' αυτή την πλευρά και προχωρούν προς τα ενδότερα. Για τους μη καπνίζοντες επομένως τώρα πια δε μένει παρά ένας χώρος στο βάθος του καταστήματος, δίπλα στην τουαλέτα ή στην κουζίνα, γεγονός που αποδεικνύει το θεώρημα που είπα πιο πριν, ότι δηλαδή στη Μπανανία η εισαγωγή ρυθμίσεων που υπάρχουν αλλού στο τέλος οδηγεί σε τελικό αποτέλεσμα χειρότερο απ' τη μη εισαγωγή τους.
Τα μέτρα που παίρνονται βέβαια στη Μπανανία έχουν συνήθως την ίδια κατάληξη: Όχι μόνο δεν τηρούνται με συνέπεια, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι χειρότερο απ' αυτό πριν την υποτιθέμενη λήψη μέτρων. Τον πρώτο καιρό που κρατούσε η απαγόρευση του καπνίσματος κάμποσοι υπάλληλοι, κυρίως δημόσιοι, εξαφανίζονταν απ' τη θέση τους για να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για κάπνισμα, που είναι ειδικά στη Μπανανία τόσο αδήριτη όσο π.χ. η ανάγκη αφόδευσης. Έτσι το έτσι κι αλλιώς αδύναμο ωράριο κάμποσων δημόσιων υπηρεσιών έγινε ακόμη πιο αδύναμο.
Αλλά στη Μπανανία το κλίμα είναι πολύ πιο θερμό απ' ότι π.χ. στη Φινλανδία, αλλιώς δε θα 'βγαιναν οι μπανάνες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένας ήπιος χειμώνας. Όσο λοιπόν ήταν ο καιρός καλοκαιρινός όλοι στα καφέ ήταν χαρούμενοι, και κυρίως οι καφετζήδες, επειδή οι κατά πλειοψηφία χαρμάνηδες πελάτες μπορούσαν να κάθονται έξω, όπου το κάπνισμα επιτρεπόταν. Μόλις όμως η θερμοκρασία έπεσε κάτω απ' το δεκαπέντε, κι άρχισαν να αραιώνουν πρώτοι οι πιο ηλικιωμένοι, οι καταστηματάρχες κήρυξαν την ... "επανάσταση" ενάντια στο μπανανικό κράτος, το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι μια ωχρή απομίμηση (κοινώς μαϊμουδιά) των κρατικών δομών των αναπτυγμένων χωρών. Έτσι λοιπόν ξαφνικά οι καφετζήδες έγιναν αντικρατιστές κι επαναστάτες, και φαίνονται έτοιμοι να επισημοποιήσουν την αντικρατική τους πάλη ιδρύοντας το Coffee Party, αντιγράφοντας (κατ' όνομα) το γνωστό στο Νέο Κόσμο Tea Party.
Στο μεταξύ η πρώτη φάση της, έστω ελλειμματικής, εφαρμογής του αντικαπνιστικού νόμου, ώθησε τα καφέ να φέρουν τους καπνιστές στους εξωτερικούς χώρους ή, ελλείψει των τελευταίων, στην έξω πλευρά των μαγαζιών, απ' όπου αφαιρούσαν τις τζαμαρίες ή άνοιγαν τα παράθυρα για να ικανοποιήσουν δήθεν τις απαιτήσεις του νόμου για αερισμό. Στα περισσότερα βέβαια μαγαζιά, με την ανοχή του "κράτους", υπάρχει στην πλευρά της πρόσοψής τους ένας χώρος που μεταμφιέζεται πότε σε ανοιχτό και πότε σε κλειστό, κάτι δηλαδή σαν καμπριολέ, αλλά τέλος πάντων αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Τώρα όμως, μετεπαναστατικώς, οι καπνιστές κατοχύρωσαν αυτή την εξώτερη πλευρά (εξωτερική ή όχι) με την καλύτερη θέα, και τα τασάκια αρχίζουν απ' αυτή την πλευρά και προχωρούν προς τα ενδότερα. Για τους μη καπνίζοντες επομένως τώρα πια δε μένει παρά ένας χώρος στο βάθος του καταστήματος, δίπλα στην τουαλέτα ή στην κουζίνα, γεγονός που αποδεικνύει το θεώρημα που είπα πιο πριν, ότι δηλαδή στη Μπανανία η εισαγωγή ρυθμίσεων που υπάρχουν αλλού στο τέλος οδηγεί σε τελικό αποτέλεσμα χειρότερο απ' τη μη εισαγωγή τους.
Comments