Λιγότερες ανθρωποώρες στο τηλέφωνο;

Κάνω εδώ και πολλά χρόνια μαθήματα για τηλεπικοινωνίες. Στην εισαγωγή τα τελευταία χρόνια λέω πάντοτε κάτι για την άνοδο του όγκου των δεδομένων, που άρχισε δειλά με το email και σήμερα έχει φουντώσει με παντός είδους υπηρεσίες κι εφαρμογές, με νόμιμα και παράνομα κατεβάσματα ταινιών και τραγουδιών και με τη μόδα που δημιούργησαν τα κοινωνικά δίκτυα. Αλλά ποτέ δε μου πέρασε απ' το μυαλό αυτό που διάβασα σήμερα σ' ένα άρθρο των NY Times ότι λίγοι είναι αυτοί που πια μιλούν στο τηλέφωνο. Για όσους βαριούνται να το διαβάσουν, μιας και είναι γύρω στις δυο σελίδες, γράφω σε μια πρόταση την περίληψη: Σήμερα ο κόσμος δε μιλάει πια στο τηλέφωνο επειδή θεωρείται ενόχληση να διακόπτεις κάποιον απ' τις ασχολίες του για να μιλήσει κι επειδή υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι επικοινωνίας. Κάπου στο ίδιο άρθρο σημειώνεται πως οι εταιρίες τηλεφωνίας θεωρούσαν παλιότερα μη ορθή χρήση του τηλεφώνου την καθημερινή φλυαρία. Ας μου επιτραπούν αμφιβολίες γι' αυτό, κάτι τέτοιο μπορεί να προέρχεται μόνο απ' τα παιδικά χρόνια της τηλεφωνίας με στενότητα δικτύου. Θυμάμαι όντως μερικές παλιές συστάσεις του ΟΤΕ περί ορθής χρήσης, αλλά οι εταιρίες σίγουρα κατάλαβαν γρήγορα το συμφέρον τους. Επί πλέον το ίδιο το επιχείρημα, ότι μέρος του πληθυσμού έγινε ξαφνικά πιο διακριτικό, γίνεται εντελώς γελοίο αν προσπαθήσουμε να το εφαρμόσουμε στην κινητή τηλεφωνία, όπου η κλήση προς κινητό είναι πολύ πιο ενοχλητική από την κλήση προς σταθερό. Ο κινούμενος αποδέκτης κλήσης είναι πιθανό να είναι μπλεγμένος σε οποιαδήποτε δραστηριότητα, να οδηγεί, να κάνει σκι, να είναι κρεμασμένος από γάτζους ορειβασίας, να μιλάει με κόσμο.

Επιστρέφω στο αρχικό θέμα, κατά πόσο δηλαδή ο κόσμος μιλάει στο τηλέφωνο. Εντάξει, το σωστό είναι να αναζητήσουμε επίσημες στατιστικές ή να δούμε τα έσοδα των εταιριών από μεταφορά φωνής. Δε νομίζω ότι υπάρχει καμμιά καταστροφική κάμψη σαν κι αυτή που λέει το άρθρο, μολονότι είναι γεγονός ότι σε κάποιες κατηγορίες του πληθυσμού υπάρχει μια αίσθηση ενόχλησης απ' το τηλέφωνο. Αμφιβάλλω αν είναι κάτι νέο. Δε μπορώ να μπω στο σπίτι του καθενός να δω τι κάνει, αλλά όταν μπαίνω στο λεωφορείο το μισό λεωφορείο μιλάει στο κινητό. Ειδικά οι πιο ηλικιωμένοι, με προβλήματα ακοής, κάνουν κανονική εκπομπή των προσωπικών τους θεμάτων σ' όλο το όχημα. Οι ίδιοι που δήθεν φρικιούν ("φρικάρουν" θα 'πρεπε να πω) στην ιδέα της έκθεσης των προσωπικών τους δεδομένων, μπαίνουν σε φρικιαστικές λεπτομέρειες της ζωής τους στις τηλεφωνικές διηγήσεις τους εντός λεωφορείου. Οι ίδιοι που διαμαρτύρονται για τις κεραίες της κινητής ακτινοβολούν το κεφάλι τους και τα κεφάλια των άτυχων διπλανών τους για τη διάρκεια ενός ολόκληρου δρομολογίου.

Μακάρι λοιπόν να υπήρχε κάμψη, αλλά δεν τη βλέπω.

Comments

Popular posts from this blog

Ένας ιστορικός πίνακας γεμάτος σημαίες

Το έγκλημα στο Οριάν Εξπρές

Ταξίδι με το οχηματαγωγό κατά το σωτήριον έτος 2023