Λογισμικό ελληνικής ποιότητας

Σήμερα το πρωί προσπάθησα να κλείσω ραντεβού για ετήσιο σέρβις αυτοκινήτου. Η νέα μόδα στις αντιπροσωπείες είναι επικοινωνία μέσω ιστοσελίδας. Αυτό κάνουν οι δήθεν γυαλιστερές εταιρίες για να δείξουν σύγχρονο προφίλ.

Στα μαθήματα που γίνονται σε σχολές πληροφορικής διδάσκεται παντού ότι τέτοιου είδους ιστοσελίδες, που απευθύνονται στον πελάτη και προσπαθούν να του πουλήσουν υπηρεσίες ή προϊόντα, οφείλουν να είναι ιδιαίτερα φιλικές και καλοκαμωμένες. Ο λόγος είναι απλός: Όταν ο πελάτης εκνευριστεί θα πάει στον ανταγωνιστή. 

Φαίνεται όμως ότι τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι γνωστό στην Ελλάδα. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσω ότι μου πήρε μισή ώρα να καταλάβω πώς ακριβώς έπρεπε να χρησιμοποιήσω την παραπάνω ιστοσελίδα, ότι αναγκάστηκα να ανοίξω δεύτερο λογαριασμό επειδή ο πρώτος κόλλησε χωρίς ελπίδα διόρθωσης κι ότι γενικώς μου σηκώθηκαν οι τρίχες Σαββατιάτικα.

Και βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω τέτοια χάλια. Όλο το λογισμικό του δημοσίου, που ο πολίτης πρέπει να το αντιμετωπίσει κάθε τόσο, σε αρρωσταίνει κάθε φορά που θα το χρησιμοποιήσεις, είναι βγαλμένο πάντοτε την τελευταία στιγμή και δοκιμάζεται στου κασίδη το κεφάλι. Μέχρι τώρα δεν έχω βρει ούτε μια από τις υπηρεσίες του δημοσίου που χρειάστηκα ηλεκτρονικά που να δουλεύει σωστά, ούτε μια. Είναι τυχαίο; Δε νομίζω.

Βρέθηκα στο παρελθόν στο ρόλο του ελεγκτή ποιότητας ενός τέτοιου συστήματος, που έφτιαχνε για το δημόσιο μεγάλη και γνωστή εταιρία. Οι προδιαγραφές ήταν ερασιτεχνικά γραμμένες, οι προγραμματιστές ήταν χωρίς σωστή εκπαίδευση, οι δοκιμές ήταν ελάχιστες και εικονικές, όλα στο γόνατο. Ρώτησα την υπεύθυνη του έργου γιατί είναι τόσο χάλια το προϊόν τους. Μου απάντησε ότι αν έβαζε περισσότερους πόρους στο έργο θα ήταν αντιοικονομικό, θα είχε περισσότερα έξοδα από το μέσο όρο της αγοράς. Τέτοια αυθάδεια. Κι όταν ο μέσος όρος της ελληνικής αγοράς είναι τόσο κάτω (ενώ ταυτόχρονα το συνολικό κόστος που πληρώνει το δημόσιο είναι πολύ ψηλό για τους γνωστούς λόγους) πώς να δούμε άσπρη μέρα;

Εννοείται ότι η τόσο κακή ποιότητα του λογισμικού είναι βασική πληγή του δημοσίου και της γενικότερης ελληνικής παραγωγικότητας. Όταν δε δουλεύει σωστά το ηλεκτρονικό σύστημα περνάς γρήγορα στο πεζοπορικό, δηλαδή πρέπει να πάρεις τα ποδαράκια σου να πας στις αντίστοιχες υπηρεσίες για να ξεμπερδέψεις τα προβλήματα, που σου έχει δημιουργήσει η greek style πληροφορική.

Εννοείται όμως επίσης ότι καλό λογισμικό σε χώρα με την παροιμιώδη “Greek organization” είναι άθλος αδύνατος. Η γενικότερη δηλαδή οργάνωση δρα απαγορευτικά στο να παραχθεί καλό λογισμικό. Δε λέω ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας προκαλεί κατάθλιψη και πολλά βάσανα.

Αλλά, για να γυρίσω στο αρχικό ζήτημα, πίστευα ότι οι ιδιωτικές εταιρίες, και μάλιστα οι πιο σοβαρές απ’ αυτές, θα είχαν κάθε λόγο να ζητούν και να παίρνουν καλύτερη ποιότητα. Οποία απογοήτευσις, εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Δε γυρνάμε καλύτερα στη λίθινη εποχή που μας αρμόζει;