Στα κύματα του Αιγαίου

Ευρισκόμενος σ’ ένα νησί του Αιγαίου κάνω μερικές διαπιστώσεις. Αμφιβάλλω αν έχουμε μάθει οτιδήποτε απ’ την κρίση. Αντιθέτως το μόνο που προχωράει είναι η διάλυση.

Για πρώτη φορά εκνευρίστηκα στο περίπτερο ενός χωριού χαμένου στο πουθενά, σίγουρα όχι σε τουριστική περιοχή. Ο περιπτεράς μ’ έκοψε για όχι ντόπιο, ούτε και φαντάρο (υπάρχει κοντινό στρατόπεδο) και μου χρέωσε το μπουκαλάκι νερό πενήντα λεπτά. Αν θυμάμαι καλά υπάρχει αγορανομική διάταξη για τριανταπέντε, ή μήπως όχι;

Στο βενζινάδικο αγόρασα μια τρόμπα για λάστιχα. Πριν φουσκώσω το πρώτο διαλύθηκε. Στο μαγαζί με ηλεκτρονικά αγόρασα ένα ζευγάρι ακουστικά. Ήταν τόσο παλιά που τα αφρολέξ μαξιλάρια των αυτιών έγιναν σκόνη μόλις άνοιξα το κουτί. Και οι δύο μου έδωσαν πίσω τα λεφτά. Αν ήμουν περαστικός όμως;

Οι δρόμοι είναι χαλασμένοι, οι αναρτήσεις των αυτοκινήτων και των οδηγών ταλαιπωρούνται, μα οι μάγκες οδηγούν σφαιράτοι. Αν οδηγούν πίσω σου εφαρμόζουν με συνέπεια την ταχτική του εκβιασμού από απόσταση μέτρου. Τις αριστερές στροφές πάντοτε τις παίρνουν «εσωτερικά», για οικονομία καυσίμων. Κοντά στις παραλίες η ένδοξη νεολαία παρκάρει άνετα πάνω στην εθνική, αφήνοντας από δύο ρεύματα μια τρύπα να περνούν όλοι εναλλάξ. Τροχαία πουθενά.

Στο χωριό που μένω η ψευτο-εθνική οδός που το διασχίζει είναι στενή, δυο λειψές λωρίδες. Τεράστιες νταλίκες περνούν επίσης σφαιράτες, σαν σε αμερικάνικο ίντι-ράλλι, ειδικά από τότε που το ένα απ’ τα δυο πλοία της γραμμής πιάνει μόνο στο κοντινότερο στον Πειραιά λιμάνι του νησιού. Οι πιο μάγκες νταλικέρηδες κορνάρουν οποιαδήποτε ώρα του εικοσιτετραώρου για να ειδοποιήσουν το συνάδελφο ραλλίστα που έρχεται απ’ την αντίθετη μεριά. Παρ’ όλα αυτά μερικές φορές έρχονται και στριμώχνονται μούρη με μούρη, ενώ κολλάνε πίσω τους τρένα ολόκληρα.

Στο παραδιπλανό σούπερ-τουριστικό χωριό οι ταβερνιάρηδες έχουν βγει στο δρόμο και δήθεν σε χαιρετάνε, καλή ώρα όπως Τουρκολίμανο. Παρ’ όλα αυτά το μοναδικό πάντοτε γεμάτο (και χωρίς κράχτη) εστιατόριο το διατηρούν χρόνια τώρα μερικές ιταλίδες. Μυστήριο ή μήπως γιατί κρατάνε ποιότητα και συνέπεια; Ντρέπομαι για τη φυλή μου που τα γράφω αυτά. Όπως εξ άλλου και τα προηγούμενα. Αλλά αν τα πεις πουθενά είναι πολύ γρήγοροι στο να σου πούνε «δυσφημίζεις το νησί» και ποτέ δε θα πούνε «ας βάλουμε ένα χέρι όλοι να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα».

Τέλος άκουσα από ντόπιους διαμαρτυρίες για τη συμπεριφορά της τοπικής κυβέρνησης, ελπίζω βασισμένες σε πληροφορίες εσφαλμένες. Ότι θάβει προτάσεις για επενδύσεις που θα έδιναν κάποια διέξοδο στους άνεργους. Τους λέω «διαμαρτυρηθείτε στο βουλευτή σας, δε θέλει να σας δώσει δουλειά και να πάρει ψήφους;» «Ναι, ενδιαφέρεται», μου λένε, «αλλά είναι της αντιπολίτευσης και δεν τον παίζουν». Με τα παλιά μυαλά θα σωθεί η χώρα;

Στο μεταξύ οι πιο ικανοί σε μεγάλο ποσοστό έχουν πάει παλιότερα κι είναι έτοιμοι να ξαναπάνε Αυστραλία, Γερμανία κι αλλού. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.