Θερινά σινεμά ΙΙ: Οι πέντε αισθήσεις
Έχω ξαναγράψει για τα θερινά σινεμά, αλλά κάθε χρόνο οι εμπειρίες του ανθρώπου ανανεώνονται, το είπε κι ο Σωκράτης. Οι δε εμπειρίες καταγράφονται μέσω των αισθήσεων.
Ας αρχίσουμε απ' την ακοή. Στο "θεϊκό κόλπο" ένας παπάς προσπαθεί επί της οθόνης να διορθώσει την επί της γης υπογεννητικότητα παρασύροντας τον τοπικό περιπτερά να πουλάει τρυπημένα προφυλακτικά. Η ταινία είναι ήσυχη, θυμίζει το "σινεμά ο παράδεισος". Την ίδια ώρα όμως ψηλότερα, στον πέμπτο ή έκτο όροφο της πολυκατοικίας πίσω και πάνω από την οθόνη, κάποιος που βαρέθηκε να ακούει κάθε βράδυ τα ίδια ή είχε τη δική του άποψη για τη μουσική επένδυση της ταινίας ή απλώς ήθελε να ακούσει τα "δικά του" έβαζε ροκιές ικανές να διασκεδάσουν όλο το οικοδομικό τετράγωνο. Η κατάσταση ήταν προφανώς αδιέξοδη και δεν έχω ιδέα πώς και αν οι θερινοί σινεματζήδες τα βρίσκουν με τους γείτονες.
Στα "δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου" στις πρώτες σκηνές ένα ζευγάρι περιδιαβαίνει τα αρχαία της Ακρόπολης κάπου στη δεκαετία του '60. Ο πρωταγωνιστής κρατάει ένα Blue Guide δυστυχώς σημερινής έκδοσης, αν και είμαι βέβαιος ότι στην Πλάκα υπήρχαν κάμποσα μεταχειρισμένα αντίτυπα της σωστής όταν γυριζόταν εκεί η ταινία. Μπροστά μου κάθεται γιγαντόσωμος φαλακρός που δίνει ένα πρόσθετο τόνο ελληνικότητας στη σκηνή παίζοντας ένα ηχηρότατο κομπολόι, ο γαϊδαρότατος. Σκεπτόμενος την ανισότητα προσόντων σε ενδεχόμενη αντιπαράθεση προτιμώ να πάω πίσω εφτά με οχτώ σειρές. Όμως τέτοιοι γάιδαροι κομπολογάδες αφθονούν στα θερινά και η πιθανότητα γειτνίασης με έναν τουλάχιστον είναι πολύ ψηλή. Αντίθετα δεν είναι αμελητέα η πιθανότητα της συνύπαρξης με χορωδία κομπολογάδων.
Θερινό του κέντρου γειτνιάζει με μεγάλο ξενοδοχείο, το οποίο διασκεδάζει τους πελάτες του σε υπαίθριο μπαρ. Έτσι η λίαν ατμοσφαιρική μουσική επένδυση στον "άνθρωπο αντίγραφο" διανθίζεται με νότες τζαζ σε ένα μείγμα που σίγουρα δεν είχαν προβλέψει οι δημιουργοί της ταινίας.
Συνεχίζουμε με την όσφρηση. Ο διπλανός τρώει πίτσες και σούπερ-μυριστικά πατατάκια. Η διπλανή με τα πουράκια ρυθμίζει τον καπνό της ώστε να περνάει μέσα απ' τη μύτη μου. Ύστερα, είναι και τα προς καταπολέμηση κουνούπια. Ο ευσυνείδητος επιχειρηματίας για να μας προστατεύσει έχει κάνει τον κινηματογράφο του τεκέ απ' τα "φιδάκια".
Η βασική αίσθηση βεβαίως είναι η όραση. Όλοι οι θερινοί υποφέρουν λίγο ως πολύ από χαμηλή οθόνη. Κάθομαι προσέχοντας να μην είμαι μπροστά σε κανένα και να μην είμαι πίσω από κανένα. Είναι βέβαιο ότι ο επόμενος θεατής θα καθίσει ακριβώς μπροστά μου.
Απούσα δεν είναι και η αφή. Κάποιος είναι νευρικός και χτυπάει τα πόδια του πάνω στην καρέκλα μου. Ή μήπως είναι η διπλανή ή παραδιπλανή της ίδιας σειράς; Κάποια πίσω μου βάζει τη σαγιονάρα της ψηλά, δήθεν μην υπολογίζοντας ότι θα γίνει η συνάντηση. Ο ψηλός δίπλα σταυρώνει τα πόδια του και τα παπούτσια του με χτυπάνε κάθε που αλλάζει πλευρό. Αν είναι διεκδικητικός γιάπης σε λίγο θα επιμείνει, όπως στο αεροπλάνο, στην αποκλειστική χρήση των "χεριών" της πολυθρόνας.
Για τη γεύση δεν έχω κάτι να πω, εκτός αν συνυπολογίσω τα σάλια που μου τρέχουν μόλις δω το διπλανό να τρώει τυρόπιττες και πίτσες.
Ας αρχίσουμε απ' την ακοή. Στο "θεϊκό κόλπο" ένας παπάς προσπαθεί επί της οθόνης να διορθώσει την επί της γης υπογεννητικότητα παρασύροντας τον τοπικό περιπτερά να πουλάει τρυπημένα προφυλακτικά. Η ταινία είναι ήσυχη, θυμίζει το "σινεμά ο παράδεισος". Την ίδια ώρα όμως ψηλότερα, στον πέμπτο ή έκτο όροφο της πολυκατοικίας πίσω και πάνω από την οθόνη, κάποιος που βαρέθηκε να ακούει κάθε βράδυ τα ίδια ή είχε τη δική του άποψη για τη μουσική επένδυση της ταινίας ή απλώς ήθελε να ακούσει τα "δικά του" έβαζε ροκιές ικανές να διασκεδάσουν όλο το οικοδομικό τετράγωνο. Η κατάσταση ήταν προφανώς αδιέξοδη και δεν έχω ιδέα πώς και αν οι θερινοί σινεματζήδες τα βρίσκουν με τους γείτονες.
Στα "δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου" στις πρώτες σκηνές ένα ζευγάρι περιδιαβαίνει τα αρχαία της Ακρόπολης κάπου στη δεκαετία του '60. Ο πρωταγωνιστής κρατάει ένα Blue Guide δυστυχώς σημερινής έκδοσης, αν και είμαι βέβαιος ότι στην Πλάκα υπήρχαν κάμποσα μεταχειρισμένα αντίτυπα της σωστής όταν γυριζόταν εκεί η ταινία. Μπροστά μου κάθεται γιγαντόσωμος φαλακρός που δίνει ένα πρόσθετο τόνο ελληνικότητας στη σκηνή παίζοντας ένα ηχηρότατο κομπολόι, ο γαϊδαρότατος. Σκεπτόμενος την ανισότητα προσόντων σε ενδεχόμενη αντιπαράθεση προτιμώ να πάω πίσω εφτά με οχτώ σειρές. Όμως τέτοιοι γάιδαροι κομπολογάδες αφθονούν στα θερινά και η πιθανότητα γειτνίασης με έναν τουλάχιστον είναι πολύ ψηλή. Αντίθετα δεν είναι αμελητέα η πιθανότητα της συνύπαρξης με χορωδία κομπολογάδων.
Θερινό του κέντρου γειτνιάζει με μεγάλο ξενοδοχείο, το οποίο διασκεδάζει τους πελάτες του σε υπαίθριο μπαρ. Έτσι η λίαν ατμοσφαιρική μουσική επένδυση στον "άνθρωπο αντίγραφο" διανθίζεται με νότες τζαζ σε ένα μείγμα που σίγουρα δεν είχαν προβλέψει οι δημιουργοί της ταινίας.
Συνεχίζουμε με την όσφρηση. Ο διπλανός τρώει πίτσες και σούπερ-μυριστικά πατατάκια. Η διπλανή με τα πουράκια ρυθμίζει τον καπνό της ώστε να περνάει μέσα απ' τη μύτη μου. Ύστερα, είναι και τα προς καταπολέμηση κουνούπια. Ο ευσυνείδητος επιχειρηματίας για να μας προστατεύσει έχει κάνει τον κινηματογράφο του τεκέ απ' τα "φιδάκια".
Η βασική αίσθηση βεβαίως είναι η όραση. Όλοι οι θερινοί υποφέρουν λίγο ως πολύ από χαμηλή οθόνη. Κάθομαι προσέχοντας να μην είμαι μπροστά σε κανένα και να μην είμαι πίσω από κανένα. Είναι βέβαιο ότι ο επόμενος θεατής θα καθίσει ακριβώς μπροστά μου.
Απούσα δεν είναι και η αφή. Κάποιος είναι νευρικός και χτυπάει τα πόδια του πάνω στην καρέκλα μου. Ή μήπως είναι η διπλανή ή παραδιπλανή της ίδιας σειράς; Κάποια πίσω μου βάζει τη σαγιονάρα της ψηλά, δήθεν μην υπολογίζοντας ότι θα γίνει η συνάντηση. Ο ψηλός δίπλα σταυρώνει τα πόδια του και τα παπούτσια του με χτυπάνε κάθε που αλλάζει πλευρό. Αν είναι διεκδικητικός γιάπης σε λίγο θα επιμείνει, όπως στο αεροπλάνο, στην αποκλειστική χρήση των "χεριών" της πολυθρόνας.
Για τη γεύση δεν έχω κάτι να πω, εκτός αν συνυπολογίσω τα σάλια που μου τρέχουν μόλις δω το διπλανό να τρώει τυρόπιττες και πίτσες.
Comments