Ιστορίες για φανταστικές βιβλιοθήκες
Η επόμενη φανταστική ιστορία εξελίσσεται σ' ένα φανταστικό πανεπιστήμιο μιας φανταστικής χώρας που βρίσκεται σε κρίση.
Ένας καθηγητής που σπανίως επισκέπτεται την κεντρική βιβλιοθήκη του εν λόγω πανεπιστημίου (κακώς μεν, αλλά για λόγους στατιστικά διαχρονικούς και ίδιους με αυτούς που θα φανούν πιο κάτω) βλέπει μια μέρα ότι η βιβλιοθήκη απέκτησε νέα ιστοσελίδα, όπου μεταξύ άλλων υπάρχει ένας σύνδεσμος για παραγγελίες νέων βιβλίων. Έχοντας δει ότι τα βιβλία της βιβλιοθήκης τα σχετικά με ένα μάθημα που διδάσκει είναι παμπάλαια, αποφασίζει να αξιοποιήσει την ευκαιρία, ώστε να δώσει τη δυνατότητα στη βιβλιοθήκη να ανανεώσει το υλικό της. Είναι εξ άλλου καθήκον του και μέρος της δουλειάς του να το κάνει. Κάνει λοιπόν τη σχετική εισαγωγή στοιχείων για μερικά νέα βιβλία και επιπρόσθετα στέλνει ένα email στο help desk της βιβλιοθήκης ζητώντας κάποια επαλήθευση ότι ο κατάλογος βιβλίων έχει παραληφθεί αισίως. Ταυτόχρονα θέλει να μάθει κατά πόσο υπάρχει προοπτική παραγγελίας, αν δηλαδή υπάρχουν κονδύλια ή όχι.
Δέκα μέρες αργότερα μην έχοντας πάρει καμμιά απάντηση αρχίζει να κάνει τηλεφωνήματα στη βιβλιοθήκη. Από τον διάλογο προκύπτει ότι ο συνομιλητής του από τη βιβλιοθήκη δεν γνωρίζει αν κάποιος παρακολουθεί τα μηνύματα προς το help desk, ούτε μπορεί να βρει κατά πόσο η παραγγελία έχει κάπου καταγραφεί ή όλωσδιόλου χαθεί. Σε κάθε περίπτωση "δεν υπάρχουν κονδύλια για νέα βιβλία". Ακολουθεί μια σειρά τηλεφωνημάτων ανάμεσα στις δύο πλευρές, ώστε να διευκολυνθούν οι αρμόδιοι στη βιβλιοθήκη να καταλάβουν πώς και από ποια ιστοσελίδα έγιναν αυτές οι "παραγγελίες", ώστε να μπουν σε μια ουρά βιβλίων προς παραγγελία σ΄ ένα καλύτερο μέλλον.
Στη συνέχεια ο ίδιος καθηγητής παρατηρεί μέσω του ηλεκτρονικού συστήματος αναζήτησης της βιβλιοθήκης ότι υπάρχει ένα βιβλίο σχετικό με το μάθημά του που θα ήθελε να το δανειστεί. Στην ιστοσελίδα της βιβλιοθήκης με την απάντηση στην αναζήτησή του φαίνονται διάφοροι μυστηριώδεις κωδικοί. Η μόνη κατανοητή σε μη ειδικούς πληροφορία είναι ένα πεδίο με την ένδειξη "στο ράφι". Σε ποιο ράφι όμως; Κάνει πάλι νέα τηλεφωνήματα και παίρνει την απάντηση ότι ναι, υπάρχει, σε κάποιον όροφο της βιβλιοθήκης. Δέκα λεπτά αργότερα εμφανίζεται στο γραφείο υποδοχής "πελατών" με τυπωμένο το χαρτί από την αναζήτηση, ώστε να είναι βέβαιος ότι έχει μαζί του όλους τους προηγούμενους κωδικούς και δεν θα τον στείλουν πίσω για ελλειπείς πληροφορίες.
Εκεί τώρα ο πρώτος υπάλληλος που το βλέπει αδυνατεί να κατανοήσει τη σημασία των κωδικών, ενώ σε λίγο μαζεύονται κι άλλοι δυο τρεις υπάλληλοι, κι όλοι μαζί συσκέπτονται με θέμα τη σημασία των κωδικών και το πού μέσα στον πραγματικό κόσμο μπορεί να βρίσκεται το βιβλίο. Όλοι είναι πολύ πρόθυμοι κι εξυπηρετικοί, αλλά το πρόβλημα "είναι δύσκολο". Κανονικά βέβαια ο κωδικός έπρεπε να είναι απλά και μόνο ο αριθμός ενός ραφιού, αλλά αυτά συμβαίνουν αλλού, όχι στην εν λόγω φανταστική χώρα που διακρίνεται για την οργάνωσή της και τα κονδύλια που δαπανάει κάθε τόσο για την τελειοποιήσει.
Ένας εκ των υπαλλήλων λέει πως το πρόβλημα οφείλεται στο γεγονός ότι "αυτά είναι παλιά βιβλία" (του 2001). Άλλος ρίχνει την ευθύνη στα διαφορετικά συστήματα ταξινόμησης που υιοθετούνται κατά καιρούς, με αποτέλεσμα να παράγονται άχρηστοι κι ακατανόητοι κωδικοί. Κάποιος άλλος ρίχνει την πιο ρεαλιστική ιδέα να δουν τις παραγγελίες εκείνης της χρονιάς, να εξετάσουν δηλαδή ένα ένα τα τιμολόγια, μήπως και φανεί μέσω αυτών ποιος το παράγγειλε και πού μπορεί να βρίσκεται το βιβλίο, που κατά τ' άλλα είναι "στο ράφι". Ο καθηγητής επιστρέφει σκεπτικός στο γραφείο του, χωρίς το βιβλίο εννοείται.
Μισή ώρα αργότερα τον παίρνουν τηλέφωνο από τη βιβλιοθήκη και του λένε ότι η έρευνα περατώθηκε επιτυχώς. Το βιβλίο το είχε παραγγείλει ένας άλλος καθηγητής, οπότε πιθανώς είναι σε κάποιο ράφι του τελευταίου (πιθανότατα πολύ σκονισμένο).
Αυτές είναι οι συνθήκες έρευνας και διδασκαλίας στη φανταστική αυτή χώρα. Γι' αυτό τόσο η έρευνα, όσο και η διδασκαλία που μπορεί να γίνει εκεί είναι αμφότερες φανταστικές. Ευτυχώς που δεν συμβαίνουν τα ίδια και στη δική μας χώρα.
Ένας καθηγητής που σπανίως επισκέπτεται την κεντρική βιβλιοθήκη του εν λόγω πανεπιστημίου (κακώς μεν, αλλά για λόγους στατιστικά διαχρονικούς και ίδιους με αυτούς που θα φανούν πιο κάτω) βλέπει μια μέρα ότι η βιβλιοθήκη απέκτησε νέα ιστοσελίδα, όπου μεταξύ άλλων υπάρχει ένας σύνδεσμος για παραγγελίες νέων βιβλίων. Έχοντας δει ότι τα βιβλία της βιβλιοθήκης τα σχετικά με ένα μάθημα που διδάσκει είναι παμπάλαια, αποφασίζει να αξιοποιήσει την ευκαιρία, ώστε να δώσει τη δυνατότητα στη βιβλιοθήκη να ανανεώσει το υλικό της. Είναι εξ άλλου καθήκον του και μέρος της δουλειάς του να το κάνει. Κάνει λοιπόν τη σχετική εισαγωγή στοιχείων για μερικά νέα βιβλία και επιπρόσθετα στέλνει ένα email στο help desk της βιβλιοθήκης ζητώντας κάποια επαλήθευση ότι ο κατάλογος βιβλίων έχει παραληφθεί αισίως. Ταυτόχρονα θέλει να μάθει κατά πόσο υπάρχει προοπτική παραγγελίας, αν δηλαδή υπάρχουν κονδύλια ή όχι.
Δέκα μέρες αργότερα μην έχοντας πάρει καμμιά απάντηση αρχίζει να κάνει τηλεφωνήματα στη βιβλιοθήκη. Από τον διάλογο προκύπτει ότι ο συνομιλητής του από τη βιβλιοθήκη δεν γνωρίζει αν κάποιος παρακολουθεί τα μηνύματα προς το help desk, ούτε μπορεί να βρει κατά πόσο η παραγγελία έχει κάπου καταγραφεί ή όλωσδιόλου χαθεί. Σε κάθε περίπτωση "δεν υπάρχουν κονδύλια για νέα βιβλία". Ακολουθεί μια σειρά τηλεφωνημάτων ανάμεσα στις δύο πλευρές, ώστε να διευκολυνθούν οι αρμόδιοι στη βιβλιοθήκη να καταλάβουν πώς και από ποια ιστοσελίδα έγιναν αυτές οι "παραγγελίες", ώστε να μπουν σε μια ουρά βιβλίων προς παραγγελία σ΄ ένα καλύτερο μέλλον.
Στη συνέχεια ο ίδιος καθηγητής παρατηρεί μέσω του ηλεκτρονικού συστήματος αναζήτησης της βιβλιοθήκης ότι υπάρχει ένα βιβλίο σχετικό με το μάθημά του που θα ήθελε να το δανειστεί. Στην ιστοσελίδα της βιβλιοθήκης με την απάντηση στην αναζήτησή του φαίνονται διάφοροι μυστηριώδεις κωδικοί. Η μόνη κατανοητή σε μη ειδικούς πληροφορία είναι ένα πεδίο με την ένδειξη "στο ράφι". Σε ποιο ράφι όμως; Κάνει πάλι νέα τηλεφωνήματα και παίρνει την απάντηση ότι ναι, υπάρχει, σε κάποιον όροφο της βιβλιοθήκης. Δέκα λεπτά αργότερα εμφανίζεται στο γραφείο υποδοχής "πελατών" με τυπωμένο το χαρτί από την αναζήτηση, ώστε να είναι βέβαιος ότι έχει μαζί του όλους τους προηγούμενους κωδικούς και δεν θα τον στείλουν πίσω για ελλειπείς πληροφορίες.
Εκεί τώρα ο πρώτος υπάλληλος που το βλέπει αδυνατεί να κατανοήσει τη σημασία των κωδικών, ενώ σε λίγο μαζεύονται κι άλλοι δυο τρεις υπάλληλοι, κι όλοι μαζί συσκέπτονται με θέμα τη σημασία των κωδικών και το πού μέσα στον πραγματικό κόσμο μπορεί να βρίσκεται το βιβλίο. Όλοι είναι πολύ πρόθυμοι κι εξυπηρετικοί, αλλά το πρόβλημα "είναι δύσκολο". Κανονικά βέβαια ο κωδικός έπρεπε να είναι απλά και μόνο ο αριθμός ενός ραφιού, αλλά αυτά συμβαίνουν αλλού, όχι στην εν λόγω φανταστική χώρα που διακρίνεται για την οργάνωσή της και τα κονδύλια που δαπανάει κάθε τόσο για την τελειοποιήσει.
Ένας εκ των υπαλλήλων λέει πως το πρόβλημα οφείλεται στο γεγονός ότι "αυτά είναι παλιά βιβλία" (του 2001). Άλλος ρίχνει την ευθύνη στα διαφορετικά συστήματα ταξινόμησης που υιοθετούνται κατά καιρούς, με αποτέλεσμα να παράγονται άχρηστοι κι ακατανόητοι κωδικοί. Κάποιος άλλος ρίχνει την πιο ρεαλιστική ιδέα να δουν τις παραγγελίες εκείνης της χρονιάς, να εξετάσουν δηλαδή ένα ένα τα τιμολόγια, μήπως και φανεί μέσω αυτών ποιος το παράγγειλε και πού μπορεί να βρίσκεται το βιβλίο, που κατά τ' άλλα είναι "στο ράφι". Ο καθηγητής επιστρέφει σκεπτικός στο γραφείο του, χωρίς το βιβλίο εννοείται.
Μισή ώρα αργότερα τον παίρνουν τηλέφωνο από τη βιβλιοθήκη και του λένε ότι η έρευνα περατώθηκε επιτυχώς. Το βιβλίο το είχε παραγγείλει ένας άλλος καθηγητής, οπότε πιθανώς είναι σε κάποιο ράφι του τελευταίου (πιθανότατα πολύ σκονισμένο).
Αυτές είναι οι συνθήκες έρευνας και διδασκαλίας στη φανταστική αυτή χώρα. Γι' αυτό τόσο η έρευνα, όσο και η διδασκαλία που μπορεί να γίνει εκεί είναι αμφότερες φανταστικές. Ευτυχώς που δεν συμβαίνουν τα ίδια και στη δική μας χώρα.
Comments